jak nie płakać na pogrzebie
Pogrzeby "bez księdza" wzbudzają zainteresowanie, stąd zapewne duże zainteresowanie nowym wpisem Krzysztofa Skiby, który opisał ceremonię, w której niedawno uczestniczył. Muzyk pożegnał kolegę i jak dodaje - pogrzeby to wydarzenia, gdzie spotyka znajomych coraz częściej. Pogrzeb kolegi skłonił go do refleksji.
Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 16:08: Ojej ja tez nie dawno miałam pogrzeb cioci ktorej nie znałam własciwie i tez chciałam ukryc łzy. ;( Ale poźniej nie udało mi ise. Ryczałam tak ługo... Naprawde. Mysle nie ukrywaj swoich łez To normalne u wrazliwych ludzi. Pozdrawiam. ;* Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 16:07 spróbuj ugryżc sie w jezyk i mysl o czyms przyjemnym najlepiej jak byś pokazywała emocje ale jak nie to pomyśl sobie o rzeczach przyjemnych dla ciebie i nie myśl o pogrzebie albo wogule nie idz Igu. odpowiedział(a) o 16:08 Zaciśnij zęby i nie płacz, a jak nie to weź coś na uspokojenie, albo załóż ciemne okulary karka56 odpowiedział(a) o 16:09 Ja jednak skorzystałabym ze śmiałego pokazywania emocji. Emocje niosą -ze względu na czyjąś śmierć to wypada. Tych łez nie zatrzymasz... musisz wierzyć że się z nia spotkasz ale próbuj powstrzymać łzy ! ;* kondolencje kochana A ja straciłam rodziców i wiesz co ??Nie powstrzymuj łez!!!One są potzrebne Uważasz, że ktoś się myli? lubPiękne słońce i ciepło oznacza, że zmarły zaznaje już spokoju i jest szczęśliwy. Bliscy również nie powinni więc smucić się i przesadnie go opłakiwać. Kolejna dobra wróżba to deszcz w dniu pogrzebu. Oznacza ona, że choć świat płacze za zmarłym, to jego dusza szybko znajdzie swoje miejsce i uzyska wieczny spokój.
nie mogłeś przegapić brouhaha, który wybuchł, gdy George Osborne, Brytyjski Kanclerz Skarbu, pozwolił jednej samotnej łzie uciec w policzek na pogrzebie Margaret Thatcher. Internet natychmiast się załamał. Niektórzy wyśmiewali go za ten pokaz ” słabości „(wiesz, że „prawdziwi” mężczyźni „nigdy” nie płaczą, prawda?). Inni odrzucili jego łzawienie jako cyniczną sztuczkę, aby pokazać, jak dobry był Thatcherite (w końcu, o czym płakał, biorąc pod uwagę, że spotkał żelazną damę mniej niż tuzin razy?). Byli tacy, którzy zgodzili się, że tak, łzy nie były prawdziwe, ale odłożyli je przywódcy torysów, próbując stworzyć bardziej „opiekuńczy” obraz dla siebie (pamiętaj, że był to człowiek, który został wygwizdany na tak dobrym samopoczuciu, Jak Igrzyska Olimpijskie w Londynie). Wśród tych wszystkich żartów, kłuć i szyderstw, tylko nieliczni mówili to, co czuję: do czego zmierza świat, jeśli nie można nawet płakać na pogrzebie? oficjalnie żałoba: Rudaalis lub profesjonalni żałobnicy stali się tematem tytułowego filmu, który przyniósł aktorce Dimple Kapadii Nagrodę Narodową. pełne ujawnienie tutaj: jestem jednym z blubbers świata. I tak, płaczę na pogrzebach. Nie ma znaczenia, jak dobrze znałem zmarłych, ani ile razy ich spotkałem. Jest coś w pogrzebach, co wydobywa łzy – cóż, w każdym razie moje. Czasami jest to szczególny bhadżan śpiewany w ramach nabożeństwa; czasami drobny szczegół, który przywołuje wspomnienia z przeszłości pogrzebowej( tych, którym byłem szczególnie bliski); czasami jest to myśl o tym, jak czułbym się radząc sobie ze stratą taką jak ta; a czasami jest to tylko widok bliskich członków rodziny zmarłego, którzy próbują się pozbierać, mimo że wyraźnie się rozpadają. w takiej chwili współczucie bezproblemowo przeradza się w empatię, a ty nie możesz przestać płakać nad powszechnym smutkiem, jakim jest żałoba. To nie jest coś, od czego nikt z nas nie może uciec. W pewnym momencie będziemy musieli opłakiwać naszych dziadków, żegnać się z rodzicami, doświadczyć utraty rodzeństwa, zobaczyć bliskiego przyjaciela ulegającego chorobie. Jeśli będziemy mieli szczęście, nigdy nie poznamy bolesnego żalu po stracie kogoś z następnego pokolenia, który z racji prawa powinien być tym, który powinien nas opłakiwać. Ale bez względu na to, jak potoczy się życie, żałoba jest czymś, co każdy z nas będzie musiał znieść, prędzej czy później. jak to się mówi, żal jest ceną, którą płacisz za miłość. ale jaka jest akceptowalna twarz smutku, gdy tracisz kogoś, kogo kochasz, a nawet po prostu podziwiasz z daleka? I czy to się zmieniło na przestrzeni lat?Przynajmniej w Indiach musiałbym się zgodzić. Dorastając w tradycyjnej wspólnej rodzinie, jako dziecko byłem świadkiem spektakularnego wylewu żalu, w którym wszyscy oddawali się, gdy w rozszerzonym klanie nastąpiła śmierć. Płakał, zawodził, czasami nawet bił piersi. Było głośno, niepokojąco, czasami nawet melodramatycznie. Ale wszystko, co zostało powiedziane i zrobione, było niewątpliwie oczyszczające. Nie propa: wcześniej otrzymaliście pozwolenie na rozpacz tak publicznie, jak uważaliście za stosowne; tak głośno, jak chcieliście. Łzy na pogrzebach są postrzegane jako zły gust po takim wybuchu żalu czułeś, że naprawdę kogoś opłakiwałeś. Nie było zapięcia twoich uczuć. Nie było ustępstw, aby oszczędzić uczucia innych. Nie było wstydu, że to wszystko się wydało. W pewnym sensie pozwolono ci rozpaczać tak publicznie, jak uznałeś za stosowne; tak głośno, jak chciałeś. I nikt cię nie osądzał ani nie potępiał jako nietrzymającego moczu. w dawnych czasach niektóre indyjskie stany, takie jak Radżastan, miały nawet zawodowych żałobników, zwanych rudaalis (temat tytułowego filmu, który przyniósł aktorce Dimple Kapadii Nagrodę Narodową). Były to kobiety niższej kasty zatrudnione do opłakiwania (jak najgłośniej) w wybuchowym publicznym pokazie żalu. To działało na dwóch poziomach. Po pierwsze, aby wyrazić smutek, że rodzina mogła być nieśmiała pokazywać publicznie, a po drugie, aby zmusić ich do właściwego płaczu. Bo czasami naprawdę nie ma lepszego Katharsis niż łzy. ale to było wtedy. Łzy na pogrzebach są postrzegane jako zły gust. Uważa się, że jest to nieco odpychające, aby publicznie pokazać swój żal. Jeśli musisz płakać, to płacz na osobności. Nie możesz ronić łez publicznie, jeśli sprawisz, że inni ludzie poczują się nieswojo. Więc głowa do góry (i upewnij się, że nie drży). Zobaczmy, co Brytyjczycy tak rozkosznie opisują jako „sztywną górną wargę”. OMG! jak mógł?Internet natychmiast się załamał i wybuchł wybuch brouhaha, gdy George Osborne, Brytyjski Kanclerz Skarbu, pozwolił jednej samotnej łzie uciec w policzek na pogrzebie Margaret Thatcher(fot. AFP) Cóż, Nie wiem jak wy, ale mam dość tego, że powiedziano mi, że pokaz emocji lub pojawienie się łez na pogrzebie (lub gdziekolwiek indziej, jeśli o to chodzi) jest czymś, czego należy się wstydzić. Że musimy zawsze przedstawiać stoicką fasadę, albo być potępionym – jak George Osborne-wszystkiego, od emocjonalnego nietrzymania moczu po obłudny cynizm. szczerze mówiąc, wystarczy, aby dorosły mężczyzna – lub kobieta – płakał. czasami naprawdę nie ma lepszego Katharsis niż łzyOto lista 20 najsmutniejszych i najbardziej wzruszających scen z filmów. Na liście znalazła się nie tylko śmierć Mufasy z "Króla Lwa", ale też m.in. sceny z "Gladiatora", "Odlotu Pogrzeb to wydarzenie, które należy do najtrudniejszych w naszym życiu. Uczestnictwo w nim wymaga empatii i znajomości zasad savoir-vivre (które jednakowoż z empatii wynikają). Zebrałam najczęstsze wątpliwości, z jakimi zetknęliście się Wy, a także ja sama. Mam nadzieję, że będzie Wam łatwiej i oddacie zmarłemu hołd bez niepotrzebnych i rozpraszających dylematów. Nie mogę być na pogrzebie – co robić? Pogrzeb nie jest wydarzeniem, które jesteśmy w stanie z wyprzedzeniem przewidzieć. Normalne jest zatem, że smutną wiadomością zostajemy zaskoczeni. Nie zawsze możemy pozwolić sobie na obecność podczas ceremonii. Przede wszystkim mogą nam w tym przeszkodzić obowiązki zawodowe (na pogrzeb dalekiej cioci może być trudno uzyskać urlop). Być może zostaniemy zaskoczeni wiadomością, kiedy będziemy na drugim końcu świata, w podróży, i zwyczajnie nie damy rady dotrzeć z przyczyn logistycznych. Co wtedy robimy? Kontaktujemy się z rodziną zmarłego telefonicznie lub listownie (nie polecałabym pisania na Facebooku…) i przepraszamy, że nie możemy się pojawić. Jednocześnie składamy kondolencje, a na ceremonię możemy również zamówić wiązankę, którą specjalna firma dostarczy na miejsce pochówku. Jeśli jednak zmarły nie był nam bardzo bliski, nie mieliśmy długo kontaktu, nie musimy dzwonić do rodziny i się tłumaczyć (to może nawet być źle odebrane, że nie utrzymujemy kontaktu, a “uaktywniamy się” w tak smutnych okolicznościach). Czy na pogrzebie trzeba być ubranym na czarno? Żałobna czerń obowiązuje najbliższą rodzinę zmarłego. Reszta żałobników powinna wybrać stonowane kolory (może być czerń, ale też szarości, granaty, brązy). W żadnym wypadku nie wkładamy strojów sportowych, o krzykliwych fasonach ani też ubrań budzących skojarzenia seksualne. Biżuterii raczej mniej niż więcej, makijaż delikatny (może być też jego brak, zawsze to lepsze niż rozmazany tusz na policzkach). Panowie dżinsy powinni zostawić w tym dniu w domu. Dodam, że stonowane kolory obowiązują również dzieci i młodzież. Widywałam na pogrzebach stosownie ubranych rodziców wraz z kilkulatkami w jaskrawych dresach. O obecności dzieci wspomnę za chwilę. Generalnie uczestnik pogrzebu powinien zwracać na siebie jak najmniejszą uwagę. To nie rewia mody. Dzieci na pogrzebie Dawniej śmierć była bliżej życia człowieka. Zmarły nie był odwożony do zakładu pogrzebowego, a zostawał w domu, obmywany i ubierany przez bliskich. Nikt nie przejmował się obecnością dzieci i były one oswojone ze śmiercią. Dziś boimy się umierania, oddalamy je od siebie i boimy się o kruchą, naszym zdaniem, psychikę maluchów. To niekoniecznie dla nich dobre. Nie twierdzę, że trzeba wrócić do dawnych praktyk, ale na pewno nie powiem “nie” obecności dzieci podczas ceremonii pogrzebowej. Jednak wszystko zależy od pewności co do tego, jak się zachowają. Jeśli istnieje ryzyko, że będą zakłócać spokój, lepiej ich nie zabierać. Jeśli zaś chodzi o dzieci w wózkach, to można oczywiście zabrać, ale w momencie, gdy zaczynają płakać, należy się szybko ewakuować – toteż najlepiej zająć miejsce gdzieś na końcu konduktu, by nie trzeba było przeciskać się przez ludzi. Fotografowanie na pogrzebach W moich rodzinnych albumach są zdjęcia z pogrzebów (przedstawiające trumnę ze zmarłym) i nie rozumiem idei ich wykonywania. Każdy je pomija w albumach, bo co to za przyjemność oglądać, a wyrzucić tego nie wypada. Dziś mamy możliwość robienia zdjęć telefonami, ale na litość boską – powstrzymajmy się. Nie fotografujmy ani zmarłego ani zapłakanych bliskich. Jeśli najbliższe zmarłemu osoby będą życzyć sobie zdjęć z ceremonii, wynajmą fotografa, który będzie robić zdjęcia dyskretnie. Jak składać kondolencje? Jeśli w zawiadomieniu dotyczącym pogrzebu jest zapis, że rodzina prosi o nieskładanie kondolencji, należy to bezwzględnie uszanować. Jeśli takowego zapisu nie ma, składamy kondolencje podchodząc do najbliższej rodziny zmarłego. I tutaj, jak zwykle w takich sprawach, lepiej zachować powściągliwość. Nie podrażniajmy kruchych nerwów rodziny zmarłego naszymi wylewnymi słowami. Nie ma zresztą na to czasu, bo za nami z pewnością będzie kolejka żałobników. Podchodzimy zatem i mówimy, że jest nam bardzo przykro i że ta strata również i nas boli. Możemy zapewnić również o naszym wsparciu, ale tylko jeśli naprawdę chcemy je zaoferować bliskim zmarłego. Na pewno nie pytamy “trzymasz się jakoś?” “jak się czujesz?”, bo to pytania i nietaktowne i irytujące. Nie podchodzimy z kwiatami! Kwiaty i wieńce są przeznaczone dla zmarłego, toteż kładziemy je przy grobie (duże wieńce zabiera od gości zakład pogrzebowy i układa je). Tak nie mówimy: Mój Boże, Jolu, biedulko, jak mi przykro, jak wy sobie teraz z dziećmi poradzicie?? No ale co zrobić, taki los, czemu tej Jurek umarł, jak wy się w ogóle czujecie?? Tak możemy powiedzieć: Jolu, jest mi nieywmownie przykro. Będzie nam bardzo brakowało Jurka. Gdybyś czegokolwiek potrzebowała, możesz na mnie liczyć. Delegacja na pogrzebie Na pogrzeb zwykle deleguje się jednego lub maksymalnie trzech pracowników, którzy przynoszą wieniec w imieniu całej firmy. Pamiętajmy, że stają oni dalej niż rodzina. Nie polecam poprzestawania na wysłaniu na miejsce samego wieńca. Na pewno wypada, by choć jedna osoba poświęciła swój wolny czas i przyszła na ceremonię. Stypa – jak się zachować? Byłam już na niejednej stypie i uważam, że ma ona działanie terapeutyczne. Wszystkim zwykle puszcza napięcie i bywa czasem… wesoło. Wspomina się dobre chwile, jakieś wydarzenia związane ze zmarłym, czasem jego ulubione dowcipy, przytacza się anegdoty. Na pewno jednak należy zachować powściągliwość, nie nadużywać broń Boże alkoholu i nie mówić źle o zmarłym, choćbyśmy nie wiem co o nim myśleli. Noszenie żałoby Dawniej noszenie żałoby było przestrzegane niezwykle ściśle. Był to społeczny kod – cierpimy, nie chcemy by nas niepokoić. Dziś mamy czasy trochę inne, zresztą sporo osób nosi czarne ubrania z wyboru. Nici zatem ze znaczenia ubraniowego kodu w tej kwestii. Więc na noszenie żałoby decydujemy się jeśli tego chcemy oraz jeśli mamy możliwość całkowitej wymiany garderoby na ten czas na czarną. Bo jeśli mamy kilka czarnych bluzek, a kurtkę zieloną, to nie jest to noszenie żałoby. W tym smutnym okresie warto wybierać po prostu barwy spokojne, stonowane. Jest to jednak decyzja indywidualna i nikt nie ma prawa jej kwestionować. Pierwszym wyborem mężczyzny w przypadku uroczystości pogrzebowej jest czarny garnitur. Na pogrzeb czarny garnitur i czarny krawat z białą koszulą, czarne buty. Marynarka może być jednorzędowa lub dwurzędowa w zależności od sylwetki pana. Czerń jest pierwszym wyborem dla stroju żałobnego, choć jak najbardziej grafitowy czy Śmierć bliskiej osoby to niezwykle bolesna sytuacja dla rodziny i najbliższych przyjaciół. Rytuały takie jak pogrzeby i domy pogrzebowe są odrzucane, ale dla innych ludzi jest to ceremonia, która stopniowo pomaga im poradzić sobie i zacząć akceptować stratę . W takich sytuacjach, kiedy musimy iść na stypa lub pogrzeb i mamy małe dzieci, lub są to bliscy krewni zmarłego, mamy pytanie: czy dzieci mogą uczestniczyć w tych rytuałach, czy lepiej, żeby tego nie były świadkami ? Na pewno widziałeś, jak ktoś krytykuje, że są dorośli, którzy przychodzą na tego typu imprezy z dziećmi, lub sam byłeś przedmiotem kontrowersji. Z tego powodu wyjaśnimy, co na ten temat sądzą eksperci psychologii dziecięcej. Śmierć jest czymś naturalnym i wspólnym dla wszystkich żywych istot, aw szczególności dla ludzi. Jednak sposób, w jaki rozumiemy, radzimy sobie ze śmiercią i akceptujemy ją, bardzo różni się w zależności od osoby, rodziny, kultury, a nawet momentów . Śmierć sama w sobie nie jest czymś, co musi wywoływać u dzieci traumę, ale sposób, w jaki uczymy je, że część rzeczywistości i naszej natury jest bardzo ważna. W rzeczywistości są bardziej przygotowani, niż nam się wydaje, do stawienia czoła tego typu wydarzeniom. Jeszcze nie tak dawno dzieci uczęszczały na te rytuały pogrzebowe , widziały zmarłych, były obserwowane we własnych domach i modliły się za nich. Ale dziś śmierć przeniosła się z domu do szpitali i kostnic, więc dzieci nie muszą jej koniecznie znosić. Jest wiele osób, które intuicyjnie lub ze względu na znaczenie, jakie ma dla nich śmierć, uważają, że wystawianie maluchów na tego typu rytuał pożegnalny jest dla nich szkodliwe. To nie jest coś, czemu powinniśmy zarzucać, ale to, że każdy ojciec i każda matka robią to, co uważa za najlepsze dla swoich synów i córek . Jeśli jednak masz wątpliwości, nie powinieneś obawiać się zabrania dzieci na pogrzeb lub do kostnicy. Sposób, w jaki to zrobimy, będzie zależał od wieku stworzenia, ponieważ jego idea śmierci i sposób, w jaki musimy ją wyjaśnić, zmieni się w miarę wzrostu . Dzieci mogą oglądać pogrzeby i trumny bez traumy Chłopcy i dziewczynki od 0 do 3 lat W tym wieku dzieci nie mają dowodu na to, czym jest śmierć i nie zrozumieją tego, bez względu na to, jak bardzo im to wyjaśnimy. W takim przypadku, jeśli musimy iść na kilka minut do domu pogrzebowego, aby złożyć kondolencje i wyjść, ale nie możemy zostawić dziecka z kimś innym, możemy je zabrać. Długi czas sugerowałby, że dziecko lub dziecko zaczyna płakać lub staje się przytłoczone, gdy widzi wiele osób, Chłopcy i dziewczynki od 3 do 6 lat W tym wieku dzieci mogą zacząć rozumieć, że osoba, która zmarła, już nie wróci. Ale musimy to wyjaśnić bardzo jasno i prosto, w bezpośrednim języku, nie powodując podwójnych znaczeń. Jeśli powiemy im, że ich babcia lub wujek „wyjechali”, mogą tego nie zrozumieć (czy poszedł dokąd? Kiedy wróci? osoba umarła i nie wróci. W tym wieku mogą wierzyć, że śmierć jest odwracalna, więc możemy to lepiej wyjaśnić, mówiąc, że ciało zmarłego przestało działać. Może być im trudno to zrozumieć, ale w tym celu ważne jest, aby szczerze i prosto odpowiedzieć na wszystkie pytania, które mogą nam zadać . Jeśli jesteśmy religijni, możemy użyć wyrażenia, że ta osoba „umarła i poszła do nieba, miejsca, z którego nie może wrócić, ale gdzie będzie szczęśliwa”. Jeśli chodzi o wyjazd do domu pogrzebowego lub na pogrzeb, eksperci zalecają, aby taką decyzję podejmowało wyłącznie dziecko. Powiemy Ci, że jest to miejsce do pożegnania się z osobą, jeśli jest to ktoś bliski . Tam bardzo ważne jest, aby zawsze być przy nich, mówić spokojnie i odpowiadać na wszystkie pytania. Wyjaśnimy, czym jest dom pogrzebowy i co tam zobaczysz: osoby, które zbierają się, aby pożegnać się ze zmarłym, kwiaty itp. i że ludzie płaczą, bo są smutni. Lepiej, żeby to było w czasach, kiedy jest mało ludzi i są znani. To wystarczy, aby dziecko się pożegnało, a jeśli na pogrzeb będzie dużo osób, to lepiej zostawić je w domu z kimś, komu ufasz. Chłopcy i dziewczynki od 6 do 9 lat W tym wieku weźmiemy pod uwagę te same zalecenia, co w poprzednich wiekach, chociaż teraz lepiej zrozumieją, czym jest śmierć i że zmarła osoba nie wróci. Ale jeśli nigdy nie byli w kostnicy lub pogrzebie, zrobimy to samo: wyjaśnimy, co to jest, co tam zobaczą, jak czują się ludzie w pokoju, że zmarły jest w pudełku itp. To samo na pogrzebie . Zapytamy ich, czy chcą uczestniczyć, czy nie i zawsze będziemy szanować ich decyzję, czy to pozytywną, czy negatywną. Są już przygotowani do uczestniczenia w rytuałach pogrzebowych, więc musimy pozwolić im, jeśli chcą, zrobić to, co chcą pożegnać się ze zmarłym (np. niektórzy rysują obrazek, przynoszą zabawkę w prezencie itp.) . To prawda, że zdarzają się sytuacje, kiedy w domu pogrzebowym skrzynia zmarłego jest otwarta i można ją zobaczyć. Dzieci muszą wybrać, czy chcą to zobaczyć, czy nie i odpowiedzieć, jak powiedzieliśmy, na każde pytanie. Jeśli zauważą, że ich rodzice lub opiekunowie są spokojni i opanowani, nie uznają tego za traumatyczne przeżycie. Jeśli chodzi o emocje innych ludzi , musimy przewidzieć, że będą płakać, ponieważ będą tęsknić za zmarłą osobą. Nie jest jednak przyjemnie, gdy któryś z krewnych wyraża swoje uczucia krzykiem lub w inny sposób, więc w takim przypadku lepiej, aby dzieci tego nie widziały. Od 9 roku życia Dzieci od 9 roku życia są już w pełni świadome śmierci i radzą sobie z nią podobnie jak dorośli. Pozwolimy im wyrazić się tak, jak tego potrzebują i musimy im wytłumaczyć, że w obliczu śmierci są ludzie, którzy płaczą i inni, którzy nie płaczą, i że każdy reaguje inaczej i nie powinni czuć źle, jak to robią. Jeśli po raz pierwszy spotkałeś się z tego typu stratą, wyjaśnimy, jak zachowywać się w domu pogrzebowym i na pogrzebie oraz jak to będzie wyglądać, abyś bezpiecznie pojechał. Twoje dzieci będą miały pytania dotyczące śmierci, na które musisz odpowiedzieć jasno i szczerze. Znowu dziecko będzie miało pytania . Różni się od dzieci młodszych, ale pod koniec dnia są nieco zdziwione. Możemy płakać razem z nimi lub pokazać im nasze zaskoczenie i szok tym, co się stało, aby zrozumieli, że to normalne uczucia. Mogą nie chcieć chodzić do domu pogrzebowego, na pogrzeb lub pogrzeb, więc musimy uszanować ich decyzję. Czas pochówku Dom pogrzebowy i pogrzeb to jedno, ale co z pogrzebem? W tym przypadku, choć psychologowie wskazują, że można z góry wytłumaczyć, jak to jest i co będzie się działo na pogrzebie, w tym konkretnym, tak bolesnym momencie, możemy wybrać, czy nie chcemy, żeby nasze dzieci przyszły. Jest to faza rytuałów, w której najbardziej cierpią osoby bliskie zmarłemu , mogą mieć bardziej ekspresyjne reakcje, takie jak krzyki lub niepocieszony płacz, a my rozumiemy, że nie chcemy, aby nasze dzieci były tego świadkami. Jest wielu dorosłych, którzy nie biorą udziału w pogrzebie z powodu dyskomfortu, jaki on generuje. Jeśli chcemy, aby nasze dzieci zaczęły poznawać śmierć i wszystkie jej rytuały, możemy je zabrać i wyjaśnić wszystko przed, w trakcie i po pogrzebie. Dzieci wolą brać udział Jednym z powodów, dla których dzieci uczęszczają do domów pogrzebowych i na pogrzeby, jest to, że czują się częścią rodzinnego rytuału, gdy zmarły jest blisko. Będą również cierpieć z powodu nie zobaczenia tej osoby ponownie, więc odpychanie ich bez chęci pozostawania poza nią może sprawić, że uwierzą, że ich uczucia nie są na tym samym poziomie, co reszta rodziny. Pomaga im również pożegnać się ze zmarłym, co jest fazą przejściową między stratą a przyzwyczajeniem się do życia bez ukochanej osoby. Jeśli nie, przejdą bezpośrednio od posiadania tej osoby w swoim życiu do świadomości, że nigdy więcej jej nie zobaczą, co może być zbyt nagłe. Jak powiedzieliśmy na początku, śmierć nie jest postrzegana w ten sam sposób we wszystkich kulturach i we wszystkich momentach doczesnych. Dlatego nie jest to trauma sama w sobie , ale sposób, w jaki tłumaczymy ją dzieciom. Jeśli spróbujemy ukryć śmierć i nie będziemy o niej mówić, w życiu dzieci pojawi się ona znacznie gwałtowniej, a one mogą pomyśleć, że wtedy, w każdej chwili, może umrzeć ktoś bliski, a nawet one same. Nakrycie głowy na pogrzebie to praktyka, która może mieć różne znaczenia w zależności od kontekstu kulturowego i religijnego. Choć nie zawsze jest to konieczne, może to być wyraz szacunku i pokory. Wybór, czy nakryć głowę na pogrzebie, to decyzja osobista i nie powinna być podejmowana pod presją.